Ons nationale trauma in de verlenging.Cardiologen hebben al eerder in het toernooi de tip gegeven dat relativeren een goede remedie is voor hartproblemen door stress tijdens de wedstrijden. Psychologen kunnen daar nu bij aansluiten. We hebben gehoopt. En duidelijk teveel gehoopt.Laten we ons niet te buiten gaan aan het afschuiven van deze treurige uitslag aan de matige beslissingen van een zelfingenomen scheidsrechter maar de hand in eigen boezem steken en gewoon eerlijk toegeven dat de grote vier niet voldoende hebben laten zien, onze verdediging lang zo beroerd niet is als de analisten ons wilden doen geloven en dat we een keeper hebben op wereldniveau die Ajax veel gaat brengen, bij verkoop financieel of als hij blijft op het sportieve vlak. Kortom, onze sterkste punten bleken minder krachtig dan we zouden willen. En dat is jammer. Als de kansen niet benut worden ga je door het afvoerputje van de geschiedenis. Robin liep, als verwacht met zijn elegante passen op het veld maar het rendement bleef geheel achterwege. Arjen bleef stug volhouden iedereen te passeren maar liep uiteindelijk met grote regelmaat in het drijfzand van een effectieve Spaanse verdediging en dacht dat de Spaanse keeper een stuk gemakkelijker te omzeilen was dan de werkelijkheid toonde. Wesley, in gedachten blijkbaar al bij de bruiloft, vergat een paar keer te kijken waar de bal naartoe moest en Dirk werkte hard als altijd maar zag de moeite ook niet beloond.En dus kunnen we ons trauma koesteren voor nog eens 4 jaar maar laten we vooral een beetje relativeren. Over twee jaar het EK winnen zal niet genoeg zijn maar kan wel helpen aan de opbouw van het team dat er over 4 jaar klaar voor moet zijn. Genoeg tijd voor een evaluatie, herstructurering en vervolmaking van het concept want daar was niets mis mee (Bert!!). En van mij mag dat ook met mooi voetbal zijn. Vooral in combinatie met doelpunten voor Oranje.Jongens, toch bedankt voor de zenuwslopende laatste twee wedstrijden en de getoonde vechtlust.
