Matthew Immers was zondagavond in tranen na de verloren achtste finale op de Olympische Spelen tegen het Braziliaanse duo Evandro Goncalves en Arthur Lanci: 21-16, 21-16. Samen met zijn veelbesproken teamgenoot Steven van de Velde was Immers kansloos. Toen de sporter vragen kreeg over de afgelopen weken brak hij.
Teamgenoot Van de Velde werd in het verleden veroordeeld seks met een minderjarig meisje (hij zelf negentien was). Zijn deelname aan de Spelen leidde tot veel ophef. Een petitie om hem te ‘diskwalificeren’ werd tienduizenden keren getekend en internationale slachtofferorganisaties deden een oproep aan het IOC om Van de Velde te weren. Het comité zag geen redenen om de sporter uit te sluiten en het NOC*NSF en volleybalbond Nevobo spraken hun steun uit aan de beachvolleyballer. Wel verbleef Van de Velde op een locatie buiten het olympisch dorp en sprak hij tijdens de Spelen niet met de media.
Matthew Immers en Steven van de Velde uitgeschakeld op de Spelen
Zijn teamgenoot Immers deed dat wél en na de uitschakeling in de achtste finale brak hij voor de camera’s van de NOS. “Het was emotioneel. We hebben gestreden, gevochten. We gaan nu genieten, want het was een heel zwaar toernooi met alle media-aandacht en het boegeroep van het publiek. Ik ben zó trots hoe we hebben gevochten”, aldus Immers met betraande ogen.
Lees ook: Sensationele Femke Bol bezorgt Nederland goud op 4x400 meter gemengde estafette
Op de momenten dat Van de Velde het beachvolleybalveld betrad, klonk er geregeld boegeroep vanaf de tribunes en ook zijn opslagen werden met gefluit ontvangen. Immers: “Het boegeroep was niet leuk. Daar heb ik niet van genoten, maar van alles eromheen wel. Hier, met de Eiffeltoren op de achtergrond, hebben we alles gegeven. Dus daar heb ik toch wel van genoten.” De sporter benadrukte dat hij ‘supertrots’ was op hoe Van de Velde zich standhield. “We gaan samen door dus ik wil gewoon tegen hem zeggen: ga zo door en we gaan er tegenaan.”
In een eerder interview met het Algemeen Dagblad betuigde Van de Velde spijt. Hij noemde het daarin ‘de grootste fout van zijn leven’. Door zijn zelfreflectie, het uitzitten van (een deel van zijn) straf en de gering geachte recidivekans kreeg hij de kans om terug te keren op het hoogste niveau.
